Kryształowe Jezioro

[center][i]Olbrzymia wręcz połać wody migocze u stóp Wielkiego Wodospadu spływającego jedną, olbrzymią kaskadą w dół. Tylko Północni znają przejścia, które umożliwiają dostanie się na szczyt niemal pionowej skarpy... I tylko oni znają sposób, aby przy takiej próbie nie zginąć.
Wokół jeziorka drzewa rzucają przeróżnej wielkości i kształtu cienie, jednakże jest ono na tyle spore, aby i do wodospadu, i do zbiornika wodnego docierało światło, ukazujące ich prawdziwe piękno, wyglądają bowiem jak płynne kryształki. Pod wodną tonią, która wcale nie sięga głęboko, na skarpach stromego zbocza znajdują się piękne, zwisające ogrody podwodnego kwiecia i listowia. To jest właśnie raj![/i][/center]

Weszła powoli rozglądając się. Całe miejsce wyglądało przepięknie. Zanurzyła łapy w wodzie. Ciekawe co dzieje się teraz z jej matką... w końcu nie wie jeszcze co się stało. Wie tylko, że jej ojciec został wskrzeszony i był zły na Mfalame.

Idę przez tereny północne rozmyślając nad wydarzeniami, jakie ostatnio miały miejsce. Tak wiele strasznych rzeczy dotknęło mnie tak niedawno… Ciężko jest mi się po tym wszystkim pozbierać…
Nagle zauważam wątłą, białą postać. Czuję, że jest to północna i szybko zauważam, że przede mną jest Regia. Siadam obok niej, spoglądając na małą ze współczuciem.
[b]Jak się masz? Wiem… Że to wszystko musiało tobą bardzo wstrząsnąć… Ale ważne, żeby nie wracać do przeszłości i skupić się na tych dobrych rzeczach… Nie martw się Regia.. Tu masz rodzinę, masz nas… Jeżeli mogę ci jakoś pomóc, powiedz.. Teraz ja się tobą zaopiekuję.[/b] mówię czule, gładząc młodą łapą po ramieniu i plecach. Jestem przekonana, że wie ona co takiego zrobiła jej matka…

[b]Jak to ty?! Mam moją matkę i wredną siostrę... [/b]powiedziała. O co chodzi Saki? To, że jest częścią jej rodziny już wie. Jak to ona się nią zaopiekuje? To niemożliwe! Odeszła kilka kroków od lwicy i usiadła przyglądając się jej. Czyżby Regia o czymś nie wiedziała?! Nie... ona kocha matkę i będzie ją bronić... choćby nie wiem co!

Spuszczam smutno głowę, spoglądając chwilę później w oczy małej. Czyli jednak nie wie… Dlaczego to zawsze mi przypada w udziale oznajmiać innym takie wiadomości?
[b]Twoja matka… Ona odeszła…[/b] mówię po chwili zawahania, a raczej szepczę. Te słowa ranią mnie tak samo jak młodą, lub nawet mocniej…
[b]Zdradziła stado i musiała ponieść karę… Została wygnana, a jeżeli jakiś północny ją spotka… Zabije… To samo z twoją siostrą…[/b] wytłumaczyłam, pojmując, że moje poprzednie słowa mogły mieć dwojaki sens…

[b]Nie... nie mogła! [/b]powiedziała. Jeszcze przed chwilą ją broniła, a ona ją tak po prostu zostawiła. Może jest to północna, ale nie oznacza to, że mogła tak potraktować córkę. Oczy Regii zaszkliły się od łez. Nikomu tak nie ufała jak matce! Położyła się spojrzała na taflę jeziora. Zaczęła cicho szlochać.
[b]Co teraz? [/b]zapytała samą siebie. Co ona ze sobą zrobi? Może się utopi?

W tę piękną sesję wdarł się pewien nieoczekiwany, pasiasty gość. Dostrzegł nad brzegiem błyszczącego jeziorka dwie młode, piękne lwice. I jedna była biała! Jakby domalować jej paski to byłaby zebrą! Chyba... Szczególik~!
Zenon wyprężył swoje mięśnie, ruszając kłusem, wysoko podnosząc nogi i opuszczając głowę pionowo do ziemi. Następnie zatrzymał się przy obu damach, parskając donośnie.
- [b]Witam, drogie panie. Piękny dziś dzień, prawda? [/b]- rozpoczął rozmowę głębokim tenorem, używając wyćwiczonego, niemal niedosłyszalnie drżącego głosu. Uśmiechnął się przy tym do dam zalotnie, nie chcąc, żeby taka okazja mu się zmarnowała.
- [b]Czy mógłbym potowarzyszyć pannom przez najbliższe minuty, a może nawet godziny?[/b] - zaproponował, mrugając do nich swoim ciemnym ślepkiem, okrążając je i podchodząc bliżej białej.
-[b] Cna białogłowo, czemu łzy smutku spływają po twym pięknym licu? Proszę, nie bądź smutna [/b]- pochylił do niej głowę, gdyż to logiczne, że lwy były nieco niższe od zebr.

Przysuwam się do lwiczki, delikatnie myziając ją łapką po ramieniu…
[b]Regia… Obiecuję, że na mnie zawsze będziesz mogła polegać… Będę cię szkoliła jak… „matka”… I w razie potrzeby zawsze będę służyła pomocą… Nie bądź już smutna, jesteś piękną, dzielną lwicą a wokół siebie masz rodzinę, na której możesz polegać… Masz tatę, masz mnie… Masz swoje rodzeństwo…[/b] mówię, ściszając głos niemal do szeptu. Nie wymieniam całego rodzeństwa, bo to trochę by potrwało. Chcę dodać jeszcze coś, ale przerywa nam… zebra?
Podnoszę głowę, patrząc złowrogo na obcego.
[b]Nie pora na obiad, zmykaj zanim się rozmyślę.[/b] warczę w jego stronę, siadając pomiędzy nim a Regią.
[b]Chyba, że chcesz Regia, pouczyć się polowania, wtedy przydasz nam się zebro.[/b]

[b]Nie jestem głodna[/b] powiedziała i lekko się uśmiechnęła. Tylko jedno jest dziwne... dlaczego jakaś zebra zapuszcza się tak po prostu na lwie tereny? Było to niemądre, przecież mógł zostać zjedzony.
[b]Dlaczego przychodzisz na nasze tereny? Czyżbyś chciał zginąć? [/b]zwróciła się do zebry. Zabawnie wyglądała. Taka czarno-biała...

Spojrzał na brązową, która wydawała się niedoceniona. Oj, chyba popełnił błąd! Trzeba to zmienić!
- [b]Nie marszcz pięknego lica swego, cna lwico. Wszak piękne jest rozpogodzone oraz radosne, jednak nie śmiem wątpić w twoje piękno nawet, kiedy czoło twe przeszywają zmarszczki złości[/b] - powiedział, uśmiechając się do niej, nadal prężąc swe piękne, wyćwiczone przez dwa lata mięśnie. A następnie skierował wzrok na biała, gdzie uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- [b]Wszak posługą moją jest niesienie radości wszystkim strapionym. Stada nie mam, jednakże kopyta me twarde niczym stosy diamentów, mięśnie gotowe do ucieczki, a głowa czujna aby nikt nas nie zaskoczył [/b]- odpowiedział, mówiąc swoim tajemniczym językiem nadal. Nie tylko zabawnie zebra wygląda! Jeszcze ma takie radarki, które kręcą się dookoła całej głowy, zupełnie inaczej się zachowują, niż lwie uszy... Jednakże! Czy ona się z niego wyśmiewa? Cóż to za zniewaga?

Dobra… Zebra zaczyna mnie już poważnie denerwować…
[b]Zjeżdżaj pasiasta, chyba, że chcesz skończyć jako salami![/b] Warczę w stronę obcego i wydaję z siebie potężny ryk, który roznosi się wokół echem. Aż dziwne, że taka drobna osóbka, potrafi tak doniośle ryczeć…. Gdy widzę, że osobnik zaczyna znowu coś gadać w stronę Regii, bez namysłu mocno daję mu „z liścia” po jego biało-czarnym pysku. Moje pazury pozostawiają po sobie kilka głębokich, krwawiących ran. Nie jest możliwe, aby osobnik uniknął mojego ataku, gdyż stał tuż obok i nie spodziewał się takiego ruchu, gawędząc w najlepsze w stronę lwiczki. Poza tym, ja nigdy nie chybiam…
[b] To moje ostatnie ostrzeżenie![/b] warczę w jego stronę, zasłaniając swoim ciałem lwiczkę. Wiem, że rozwścieczona zebra potrafi mocno poturbować, więc staram się przede wszystkim chronić małą…

Lwica chyba nie zdawała sobie sprawy, że czas reakcji czujnej zebry wynosi 0.4 sekundy. Przy wyczulonym słuchu wyczuł, jak podnosi łapę oraz kątem oka zauważył, że zamierza się na niego. Poderwał więc głowę tak, że łapa brązowej trafiła w próżnię, a w ułamku sekundy zdołał się już odwrócić i wymierzyć zadnimi kopytami w jej pysk, wydając zebrzy okrzyk bojowy. Jednak cios nie nastąpił. Kopyta znalazły się parę milimetrów od jej oczu, a zaraz potem opadły, a sama zebra ruszyła galopem parę kroków, nie chcąc dostać z ostrych pazurów.
- [b]To również moje ostanie ostrzeżenie. Później może zaboleć[/b] - rzucił oschle w kierunku Saki, a potem spojrzał na białą, bogu ducha winną Regię. Uśmiechnął się jeszcze do niej zalotnie, puszczając oczko, a następnie zarżał na swoisty sposób, stając dęba, wyglądając przy tym majestatycznie i potężnie. Po chwili już go nie było, za to w powietrzu unosił się tętent jego kopyt, cztery razy uderzających w szybkim tempie o ziemię. Wybył z brzegu jeziora, kierując się na następne tereny.

z.t