Dziki Ogród

Przytaknął delikatnie na jego pierwsze zdanie, co pewno miało oznaczać "nic nie szkodzi". Ciekawe, w Japonii mówi się to za pomocą jednego słowa, a w krainie za pomocą aż trzech. Ciekawe, czy potrafiłby nauczyć tego lwa paru słówek... Nagle o coś zapytał, a sam instynktownie spojrzał na swoje skrzydła.
- [b]Tsubasa... Skrzydła[/b] - powtórzył po ojczystym języku lwa, a potem swoim, zachęcając go tym samym do powtórzenia nowego słówka. Ciekaw był, czy Zacarias będzie w stanie nauczyć obcokrajowca choć jednego słowa... Ale nawet i to będzie dla niego wyczynem!

[b]- Skrzyd... ła? -[/b] powiedziałem dość niepewnie nie wiedząc, czy nie popełniłem przypadkiem jakiegoś błędu. Po chwili jednak mówiłem już pewniej [b]- Skrzyd... ła... skrzyd-ła, skrzydła! -[/b] prawie że wykrzyknąłem radośnie, że nauczyłem się nowego słowa. Nie wiem, czy ono mi się do czegoś przyda, raczej nie sądzę. Ale jestem o jedno wyrażenie mądrzejszy. Już wiem jak się dowiedzieć innych wyrazów - wystarczy powiedzieć młodemu jak co się nazywa, a ten mi to przetłumaczy! Rozejrzałem się i wskazałem na czerwony kwiat
[b]- Akaku hana -[/b] powiedziałem. Łatwo się domyśleć, że znaczyło to "czerwony kwiat"

Uśmiechnął się szeroko, kiwając energicznie głową, kiedy ten powtarzał po nim nowe słówko. Cieszył się, że pomimo tego, że był młody, mógł już uczyć kogoś. To było wspaniałe uczucie! Kiedy pokazał na czerwony kwiatek, spojrzał mu w oczy, przetwarzając daną mu informację.
- [b]Akaku hana... Czerwony kwiat [/b]- powiedział powoli oraz wyraźnie, literując słowo zgodnie z akcentami. Ciekaw był, czy taki złożony wyraz również biały powtórzy, więc patrzył się na niego z wyczekiwaniem, dziecięcą radością i ciekawością.

Ucieszyłem się, że jednak mi się udało. Przy okazji będziemy uczyć się razem! On japońskiego, a ja ich języka, którego nazwy jeszcze nie znałem... JESZCZE. Te dwa słowa powtórzyć było dla mnie dość ciężko, ale jednak spróbowałem
[b]- Czer... wo... ny... kwiat... -[/b] powiedziałem niepewnie i powoli [b]- Czerwo... ny kwiat... Czerwony kwiat -[/b] uśmiechnąłem się, że chyba dobrze wypowiedziałem. Spojrzałem na niebo.
[b]- Ao sora -[/b] znaczyło to "niebieskie niebo". Ciekawe, czy tego też mnie nauczy

Uśmiechnął się szeroko, kiedy ten powtórzył dość trudne połączenie wyrazów, ale jednak dał radę.
- [b]Ao sora... Niebieskie niebo[/b] - powiedział, biorąc na zdrowy, chłopski rozum wszystkie mówione przez niego wyrazy. Przecież nie powiedziałby "błękitna przestrzeń międzyplanetarna" albo cokolwiek innego. Nagle przyszedł mu do głowy pomysł. Położył łapę na swojej piersi.
-[b] Ja [/b]

Pierwsze słowo oznaczające naszą dwuliterówkę był strasznie długie... ale spróbować powtórzyć nie zaszkodzi. Zwłaszcza, że chcę się nauczyć ich języka. I to bardzo
[b]- Nie... bies... kie... nie... bo... Niebies... kie... niebo... Niebieskie niebo... -[/b] powiedziałem z uśmiechem. Widać, że dużo się od niego nauczę. Drugi zwrot był zdecydowanie prostszy. Dla chłopaków w naszym języku były to cztery litery, a dla dziewczyn - aż 7
[b]- Ja... boku -[/b] powiedziałem najpierw w ich języku, a po japońsku

Jak było cudownie uczyć się nowych słówek! Szczególnie takiego interesującego języka. W sumie, dla Zacariasa każdy obcy język byłby interesujący, ale jako, że znał jedynie jeden...
- [b]Boku... [/b]- powtórzył, nawet dobrze radząc sobie z wymową nowych słówek. Radosna, wzajemna nauka!
- [b]Ty [/b]- przy tym słówku wskazał białego łapą. Kiedy powtórzył, oraz wtedy, kiedy Zacarias powtórzył dane słówko po japońsku, uśmiechnął się i glebnął na trawie.
-[b] Zmęczyłem się[/b]

[b]- Ty... Kimi -[/b] powtórzyłem i powiedziałem z uśmiechem to słówko po japońsku. Gdy on padł, położyłem się obok niego i zaśmiałem. Widocznie ta nauka była dla niego męcząca. Ja w sumie też mógłbym chwilę odpocząć. Spojrzałem na niego. Dlaczego wszyscy mieli jakiś ładny kolor poza mną? Ja byłem biały i nudny... a cała reszta była kolorowa. On był płowy z brązową grzywą, Minene fioletowa, a Yuno różowa. Według mnie biały to nie kolor. To przekleństwo. Nawet nie zauważyłem, że się zamyśliłem i patrzyłem z lekka smutno na ziemię

Spojrzał uważnie na jego smutny wyraz pyska, a następnie w pierwszym odruchu położył łapę na jego przedramieniu. Patrzył równocześnie na niego z troską, bo przecież samcowi tak nagle zniknął humor.
- [b]Wszystko w porządku?[/b] - zapytał, dla nawiązania porozumienia jeszcze skinął głową, jednak wystarczyło spojrzeć w jego oczy, żeby zrozumieć, o co pyta. W sumie to sam nie wiedział, jak to powiedzieć po japońsku, w końcu dopiero uczył się tego języka i mógł się domyślać, co znaczy to wcześniejsze.

Zacarias wyrwał mnie z zamyślenia. Spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się przyjaźnie by pokazać, że nic mi nie jest
[b]- Hai, daijõbu -[/b] powiedziałem spokojnie z lekkim uśmiechem. Znaczyło to "Tak, w porządku". Nie bardzo wiedziałem jak przekazać mu o czym myślałem. Więc po prostu uśmiechałem się do niego w milczeniu. Powiał nawet lekki wiatr, więc nadstawiłem się, żeby rozwiewał mi grzywę. Bardzo lubiłem to uczucie

//Sory, że krótko ;-;

Powtórzył w myślach słowa lwa, po czym położył łeb na ziemi, zamykając oczy i nie zwracając uwagi na przystojność lwa. Przecież ma swojego Validusa... A kiedy on dorośnie będzie o wiele przystojniejszy od wszystkich lwów w krainie. O tak... Machnął ogonem, wzbijając w powietrze niewielką chmurkę kurzu, a następnie wyciągnął łapy, żeby je sobie rozprostować. Takie chodzenie może porządnie zmęczyć, a Zacarias już od dawna nie odpoczywał... Pomimo tego, że nie czuje zmęczenia powinien dać swoim łapom odpocząć, prawda?

Gdy wiatr ustał, spojrzałem w niebo. Było tak intensywnie niebieskie... takiego jeszcze chyba nie widziałem. To pewnie przez to, że jakoś nigdy nie zwracałem uwagi. Nie było kiedy. Musiałem uciekać przed Yuno i Minene. Aż zachichotałem na wspomnienie o tym, jak to ja byłem ofiarą, a im się oberwało. I to nie ode mnie! Wydawałoby się to niemożliwe, ale jednak się wydarzyło! Dlaczego nie zbyt dobrze znam tutejszego języka? Wtedy mógłbym opowiadać Zacariasowi jak najęty o wszystkim, co mnie w życiu spotkało. Ta cisza powoli robiła się niezręczna...

Nie, po prostu niebo było tu o wiele bardziej błękitne, niż w innych miejscach. Tak samo trawa bardziej zielona, zwierzyna utyta... Dostawali wszystko co najlepsze z rąk matki natury. Uchylił delikatnie zamknięte już oczy słysząc chichot, jednak nie zwrócił na to zbytniej uwagi. Cisza była bardzo niezręczna... Może należy się ewakuować? Podniósł się więc i spojrzał ze smutkiem na białego. Gdyby tylko potrafił mówić po ich języku...
-[b] Wybacz... Muszę już iść [/b]- powiedział, a słowa wypowiadał wyraźnie i potem wskazał łbem za siebie. Miał nadzieję, że lew zrozumie...

Spojrzałem na lwa, który właśnie wstał. Nie zrozumiałem za bardzo tego co powiedział, ale zrozumiałem go po gestykulacji. Najwidoczniej ma zamiar sobie stąd iść. Szkoda, bardzo fajnie się z nim rozmawiało. Poza tym jest całkiem przystojny... nie wiem tylko, czy jest on tej samej orientacji co ja. Pokiwałem tylko z lekkim smutkiem łbem rozumiejąc jego decyzję. Jak chce, to niech idzie. Nie będę go powstrzymywał
[b]- Sayõnara... -[/b] pożegnałem się machając do niego łapą. Miałem nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy...

Wyszedł.

z.t