Rzeka Napopiół

Spaceruję sobie po niczyich terenach w poszukiwaniu mojego synka, który uciekł, mówiąc tylko przykre słowa… Zastanawiam się nad tym, czy on naprawdę ma zamiar odejść ze stada? Wiem, że to skończyłoby się dla niego bardzo źle..
Nagle czuję zapach gór i śniegu… Widzę wątłą, skrzydlatą postać. Jest to złotawy lewek z białymi piórkami. Wiem, że to jest to samo lwiątko, które Atrox przyniósł tamtej nocy do jaskini… To o nim wspominał Validus? Znają się?
[b]Witaj.. Zacarias, tak? Ja jestem Saki… Nie widziałeś może mojego synka?[/b] pytam z nadzieję, podchodząc na kilka metrów od młodzika…

Nagle do jego nozdrzy uderzyła zbyt znajoma woń... Północni. Odwrócił się w stronę źródła znienawidzonego, jak i również kochanego zapachu. W końcu z tego stada pochodził jego ukochany, prawda? Spojrzał na brązową lwicę, którą kojarzył... To chyba ona go odrzuciła w grocie, tamtej nocy pamiętnej... Dobrze to pamiętał. Spojrzał na nią dość nieufnie, odwracając się w jej stronę i wstając, ponieważ łatwiej jest ze stojaka uciekać, niż siedząc, prawda?
-[b] Witaj. Tak, Zacarias. Zależy, którego synka [/b]- odpowiedział krótkimi, zwięzłymi i połączonymi z jej pytaniami zdaniami, dyskretnie mierząc ją wzrokiem. Nie chciał, aby go schwytała... W końcu może, prawda? Jest dorosła i jest północną. Jednak wygląda na to, że przyszła porozmawiać o którymś z jej synów... Zac podejrzewał, że chodzi tu o Validusa, jednak czy miał rację?

Spojrzałam na niego bez wyrazu. Gdyby nie zależało mi na odnalezieniu Validusa, patrzyłaby jak na półgłówka… A jakiego kurcze innego mojego syna on zna? Luthiasa? Rufusa? Sanguinisa? (owszem teraz można tych trzech uznać za jej synów, więc wypisałam xD)
[b]Validusa… Bardzo się o niego boję.[/b] powiedziałam zwięźle, siadając. Po chwili doszłam do wniosku, że lepiej będzie jak wyjaśnię, skąd te moje obawy się zrodziły…
[b]Uciekł. Boję się, że ktoś go zabije… Zdradził stado… Zdradził mnie… Ale to dla mnie nie ważne, chcę żeby przeprosił ojca i wrócił.. Chcę, żeby żył…[/b]

Zmarszczył brwi, zaciskając zęby, słysząc ostatnie zdanie lwicy.
- [b]PRZEPRASZAĆ?! ON NIE MA ZA CO WAS PRZEPRASZAĆ. TO WY POWINNIŚCIE GO PRZEPROSIĆ ZA TO, ŻE JESTEŚCIE OSTATNIMI OFIARAMI, JEŚLI CHODZI O RODZICIELSTWO [/b]- oczywistym tu był fakt i nawet nie trzeba tego pisać, że Zacarias podniósł głos, przesączony jadem oraz złością. Chciał jej to powiedzieć. Prosto w twarz. Może innym swoim bachorom poświęcą więcej czasu. Następnie odetchnął głęboko, biorąc parę głębokich oddechów. No młody jest, nie potrafi do końca panować nad swymi uczuciami... Ale się stara.
- [b]I żyć będzie. Ponieważ ja go będę chronił [/b]- powiedział to dumnie, rozkładając skrzydła, aby Saki zdała sobie sprawę z potęgi, jaka w nim drzemie. Nie mówił tego już głośno, jednak na tyle dźwięcznie, że słowa docierały do uszu lwicy z podwójną siłą.

Wstaję, słysząc podniesiony głos młodego. Jak on śmie mówić mi takie słowa prosto w twarz? Mówić phi! Krzyczeć!
[b]Rodzice cię nie nauczyli okazywania szacunku starszym i silniejszym?[/b] podsumowuję jego wypowiedź, powarkując pod nosem. Słysząc jego kolejne zdanie z trudem powstrzymuję się od śmiechu.
[b]Ty? Ochronisz? Takie chucherko? Kochany, ciebie nawet wiatr zdmuchnie, ty chyba naprawdę nie rozumiesz na jakie niebezpieczeństwo narażony jest Validus. Ja chcę z nim tylko porozmawiać. Tobie zadałam jedynie pytanie, gdzie on jest, jeżeli nie jesteś na tyle rozgarnięty, aby mi odpowiedzieć, chyba nie mam tu czego szukać.[/b] mówię na jednym tchu i odsuwam się od młodzika. Czekam na jakąkolwiek jego odpowiedź, wiedząc, że zaraz po tym pójdę szukać syna gdzie indziej…

Zaśmiał się słysząc, że ona jego nazywa chucherkiem.
- [b]Och, wybacz. Nie nauczyli, ponieważ byłem wtedy przetrzymywany przez was [/b]- odpowiedział niby to słodko i pogodnie, jednak w jego słowach czaiła się groźba.
- [b]Przynajmniej nie chowam się za czyjąś dupą jak ostatnia ofiara[/b] - dodał jeszcze, patrząc na nią chłodnym, można by też rzec okrutnym wzrokiem. W głębi duszy jednak czuł wewnętrzny konflikt... Ta postawa do niego w ogóle nie pasowała, a mimo to jednak nadal gra...
- [b]Jest teraz bezpieczny na terenach nowo powstałego stada i nie spieszno mu, żeby przyjść pierwszy do matki, która o niego dbała jedynie w okresie wczesnego dzieciństwa, dopóki się nie nauczył chodzić i mówić. Jeśli chcesz, zapraszamy [/b]- dodał jeszcze na koniec, uśmiechając się do niej szeroko, jednak w uśmiech wpisana była groźba. Wzniósł się po chwili.
- [b]Żegnaj, Północna. Na przyszłość, lepiej dbaj o swoje dzieciaki, to wtedy ci nie uciekną[/b] - dał jeszcze jej dobrą radę, a następnie wyleciał, kierując się na południe, gdzie prawdopodobnie przebywa jego kochanek... Jego Validus.

z.t